Se en «Un franco, 14 pesetas» a acción transcorría en Suíza nos anos sesenta, para esta segunda parte, máis cómica e optimista, Iglesias retoma a amizade entre Martín (Iglesias ) e Marcos (Javier Gutiérrez) catorce anos despois, a piques de concluír a ditadura franquista, cando os amigos volven reunirse con motivo do bautizo do fillo do segundo.

De forma paralela, o fillo de Martín, Pablo, interpretado por Adrián Expósito, a piques de cumprir 18 anos embárcase nunha viaxe en tren por Europa, xunto ao seu amigo Juan (Luisber Santiago), que lles levará ao mesmo pobo suízo do que saíu o seu pai anos atrás.

O éxito, sobre todo televisivo, da primeira entrega foi o motor que puxo en marcha a maquinaria. «Chegou un momento en que todo o mundo vira 'Un franco, 14 pesetas'», explica o director, «e a partir de aí empezaron as peticións para que continuase».

«Ao principio non as tomei moi en serio, ata que tiven pensado facer unha comedia e unha señora en Twitter pediume que por favor contase máis deses personaxes», agrega.

Iglesias empezou a revisar as súas notas: a crise do petróleo de 1974, Franco no hospital. « Abríase un mundo de posibilidades. España xa non era tan casposa e triste, en parte grazas ás remesas dos emigrantes».

Un 80 % do guión son historias e personaxes reais. Empezouno a escribir hai catro anos, pero lograr estrear en salas, incluso co éxito que lle precedeu, non resultou fácil.

«A primeira custoume moito facela porque os produtores non vían a necesidade de contar a nosa historia de emigración en tempos de bonanza. Pero unha vez que conseguín un produtor, achar financiamento foi relativamente fácil», afirma. «Esta vez atopeime máis portas abertas, pero tiven a mala sorte da crise. As televisións pecháronse baixo sete chaves, non compraban nada, e ese foi un gran obstáculo», finalmente superado, xa que contaron co apoio de TVE.

Máis cousas cambiaron na industria entre aquela primeira estrea e o actual. « Quixemos estar nos mesmos cines que entón, pero nos atopamos con que moitos desapareceron», lamenta o actor, soado polo seu Benito da serie «Ao choio».

Aínda así, «Dous francos, 40 pesetas» chegará a un centenar de salas, fronte ás 194 da súa predecesora. «Hoxe en día cen salas, non está nada mal», subliña.

Máis aló da industria cinematográfica, a situación do país con respecto á emigración é tamén agora ben distinta. «Entón eran tempos de vacas gordas, eramos a envexa de Europa. Pero a chulería durounos dúas sestas e agora atopámonos coa realidade prosaica de ter que volver saír», apunta.

A pesar de todo, insiste, a película quere transmitir unha mensaxe esperanzador: «Todas as xeracións pasaron polo mesmo e de todo saíuse. Saímos doutras crises e sairemos de esta», conclúe.