Máis aló dos subsaharianos, marroquís ou alxerinos, o desembarco de sirios que foxen da guerra nas fronteiras de Ceuta e Melilla é outra das caras dun prisma migratorio con múltiples arestas. Procedentes dun país en guerra teñen a alternativa de ser tratados como refuxiados, pero os trámites para obter o asilo en España son longos. Din algúns que moito máis que noutros Estados europeos. Tras a espera queda por ver que llo acaben concedendo ou non. Para poder entrar en España non lles basta o pasaporte. Deben de ter un visado de paso, algo do que carece a maioría. E por iso acaban agardando nos Centro de Estancia Temporal de Inmigrantes (CETI), onde son xa o segundo país con maior presenza, despois de Mali. A semana pasada había rexistrados 277 en ambas as cidades, aos que hai que sumar os centenares que agardan na contorna de Nador. Os pequenos hoteis ou hostais desa urbe, un dos puntos con maior desenvolvemento turístico do norte de Marrocos, comezan a ser unha parada habitual para estas persoas desprazadas.
Vías de entrada
Os que fan o camiño a pé ou por estrada, adoitan entrar por Melilla. Os que veñen en avión, elixen Ceuta. E recorren a diferentes fórmulas para pasar. O venres pola noite, un grupo duns 200 cidadáns dese país trataron de entrar todos xuntos polo paso de Beni Anzar ao berro de «¡liberdade, liberdade!». Quedaron varados en terra de ninguén e colapsaron a entrada, obrigando a pechar a fronteira durante dúas horas.
Outros compran pasaportes marroquís no mercado negro. A esa alternativa foi á que recorreu Mohamed, un médico de Homs que chegou a Melilla con toda a súa familia despois dunha longa viaxe de máis dun ano no que atravesaron Líbano, Alxeria e Marrocos.
No grupo hai adultos, pero tamén nenos e un bebé. «As autoridades de aquí de España trátannos ben, en Marrocos non», di mentres descansa coa súa esposa e fillas tirado sobre a herba que rodea ao CETI no que viven desde fai preto dun mes.
Aras, en cambio, cruzou a fronteira escondido nos baixos dun coche. Non foi moito tempo. «Paguei uns 2.500 dirham [225 euros] . Fun dos poucos do meu país que o fixo desa forma porque a maioría compran a documentación marroquí para pasar camiñando», di. Logrou cruzar, pero a súa viaxe rumbo a Bélxica -onde cre que pode estar o seu irmán- estancouse en Ceuta. O seu pasaporte non lle permite entrar en España porque precisa un visado. Leva xa tres semanas no CETI.
«Polo menos terei que estar aquí uns 7 meses. É moito tempo para non facer nada. Só, totalmente só. Non teño nin idea de onde pode andar a miña familia, se están vivos ou mortos. Só sei que un amigo do meu irmán díxome que parece que fuxiu a Bélxica», explica. E por iso emprendeu esta viaxe tan longa. «O camiño -di- é perigoso, pero alá hai guerra e é peor. Unicamente camiño e camiño porque non teño nada. Nin familia, nin nada. Quero traballar, pero non sei onde. Pero boto en falta Siria porque alí deixei amigos. Cando acabe a guerra quero volver».
