«Non me sento inmigrante, pero outros non tiveron a miña sorte»

(17/03/2014)

«Non me sento inmigrante, pero outros non tiveron a miña sorte»

Tras 5 anos en Ourense, Indiana Rincón cursa estudos no campus

Escrito por:

Mar Gil

ourense / a voz  16 de marzo de 2014  

 

Indiana estuda segundo de Educación Infantil e ve o seu futuro neste país. santi m. amil

É dominicana, tenaz e riseira. Chegou con 16 anos ao instituto do Couto e hoxe cursa 2º de Educación infantil na Facultade de Ciencias dá Educación. É, «lamentablemente», matiza enseguida Indiana Rincón , un dos poucos casos de inmigrantes que alcanzan o éxito académico. A maioría queda no camiño. Ela teno claro: despois das bágoas pola adaptación toca traballar a fondo e non deixarse contaxiar polo desánimo.

Chegou ao instituto do Couto co curso empezado, estranxeira, con acento estraño, de cor estraña... A aterraxe, recorda, foi complicado: «Como aínda non tiña a homologación dos estudos da República Dominicana, a orientadora recomendoume empezar en 3º da ESO, un curso inferior ao que me correspondería en realidade. Os primeiros meses foi todo chorar e chorar, non por querer irme senón polo cambio de amigos, por como son aquí as persoas, todo distinto. Na clase que eu estaba era a única que chegou de fóra así, de súpeto; eu era a distinta, aínda que a verdade é que fun ben recibida».

O abanderado da familia Rincón en Ourense foi o pai: «A miña nai, a miña irmá e eu viñemos aquí porque o meu pai, que levaba xa un ano traballando nunhas granxas, puido reclamarnos. El díxonos: vounas traer para que estudedes, non para que vivades a vida tola. O que o motivou a el para vir aquí foi darnos bos estudos a nós».

Así que Indiana llo tomou a peito: «Cando chegou a homologación puiden pasar a 1º bacharelato e aventureime a dar o salto. Saqueino con moitísimo esforzo, aprendendo métodos de estudos dunhas compañeiras que tiñan moi boas notas e que me axudaban; despois fixen a selectividade porque me animou un profesor. Aventureime de novo e aprobei. Agora estou en Educación infantil e vaime ben. A verdade é que no futuro me vexo aquí»

A pesar da súa maleta vital, Indiana non se sente inmigrante: «Non, porque fun moi ben acollida, séntome como unha máis, pero outros non tiveron a miña sorte. Os meus pais non se integraron así, eles queren irse cando poidan e a miña irmá tampouco se integrou; irase axiña que acabe un ciclo de barbería.

As imaxes do valo de Ceuta espertan a sensibilidade de Indiana: «En Santo Domingo tamén pasa cara a Porto Rico. A súa vida é tan precaria que se arriscan a facer iso sen pensar nas consecuencias. A súa situación económica non lles permite vivir e arriscan».