As persoas que cada semana se atopan no primeiro piso da Casa Solidaria, baixo o amparo da asociación Ruiñahui, naceron en 83 países diferentes, algúns a miles de quilómetros. Con todo, case todos teñen as mesmas preocupacións: non conseguen traballos dignos e sofren moitos desprezos racistas. A maioría regresaría, sen pensalo, á súa terra, pero alí só se atoparían coa vergoña de ter fracasado na súa aventura. La Voz reuniu a oito inmigrantes para escoitar as súas vivencias.

racismo

« Víronme ler un xornal e dixéronme: «¿Por que o fas? ¿Ves os debuxos?». Mara é de Senegal e quéixase amargamente de moitas das agresións verbais racistas que sofre moitas xornadas. Pola súa cor moita xente coa que se topou en España catalogoulle dun determinado xeito: «Ninguén sabe como é África realmente, eu nunca estiven nun pobo, vivía nunha cidade e traballaba nunha gasolineira, estudei bacharelato e aprendín español», explica. Lamenta profundamente a ignorancia dos que o encasillan: «Unha vez estaba nun bar e víronme ler un xornal, así que un home se puxo ao meu lado e medio ríndose díxome: «¿Por que o fas? ¿Miras os debuxos?». Ese episodio saca á luz outros igual de crus, como o que relata Luis Enrique de Mos, que se define como morenito e é de Santo Domingo. «Fun a unha zapatería a entregar un currículo e antes de que me dese a volta estaban a rompelo ante os meus narices, doeume moito e non o entendo, podería esperar a que me marchase da tenda, non saben o que me custou conseguir ese currículo», lamenta moi doído.

crise

«Se vas limpo e aseado axúdanche menos». Luis Enrique ten 23 anos e unha filla pequena coa súa parella española, Estefanía. Non están a pasar por un bo momento: case todas as xornadas deben deixar á súa pequena en casa da avoa para ir comer á cociña económica. E todos os días saen a buscar un traballo que non aparece. Luis Enrique ten claro que no seu país era moito máis feliz, talvez porque a súa nai lle enviaba diñeiro do seu traballo en España. Pero emprendeu unha viaxe que lle custou 5.000 euros, tres anos de traballo para pagar visados e outros trámites. Agora non ten nada e séntese atrapado. «A maioría das persoas véndeno todo para vir e cando chegan e non atopan traballo quedan atrapados. Volver é unha utopía, porque deben enfrontarse á vergoña do fracaso no seu país», resume Soledad Lucero, a presidenta da entidade Ruiñahui en Ferrol.

imaxe distorsionada

«A familia, os amigos chámanche e pídenche un computador, un teléfono, non saben como estamos realmente». Mara xa non ten reparo en confesar aos seus que as cousas non son de cor de rosa en Europa. É máis, xunto a un amigo ás veces chama ao seu país para convencer aos que están a pensar en emprender unha viaxe en patera. Conta que a imaxe que hai en África de Europa é totalmente distorsionada e persoas como Soledad ou Lucero (orixinarios de América Latina) confirman que no seu caso pasa o mesmo: «Cando eu vin pensei que con tres anos de traballo podería regresar para comprarme unha casa e case non teño para comer», recoñece un home que atopa a felicidade facendo de pallaso en festas infantís: «Facer rir a un neno non ten prezo», di e recorda o moito que lle custa entender a palabra crise aplicada a algúns casos que ve en España. «Non hai crise cando se come todos os días», explica e os seus compañeiros engaden «varias veces ao día». Despois recordan que nos seus lugares de orixe só tiñan ás veces «un anaco de pan» ou «auga de café» para matar a fame.

soños rotos

«Traballar, gañar diñeiro e volver aos nosos países, iso é o que queremos». Maribel está casada cun español que asegura que se iría mañá mesmo a Colombia, a terra da súa muller. Todos teñen o mesmo desexo: «O que queremos é traballar, gañar diñeiro e volver aos nosos países». Os que non queren son os que foxen de conflitos de forma desesperada: «Moitos dos que saltan o valo en Melilla foxen de guerras, é iso ou perder a vida, só están a loitar por seguir vivos, por iso esperan a saltar durante anos», gabia Mara.