Os bispos condenan a colocación de coitelas no enreixado de Melilla

(25/11/2013)

Os bispos condenan a colocación de coitelas no enreixado de Melilla

O voceiro, fillo de emigrante, di que non se pode atentar contra a vida de persoas que foxen da pobreza ou en busca de liberdade

Juan G. Bedoya 22 NOVEMBRO 2013 - O País

"Non é o xeito. Non se pode atentar contra a vida dunhas persoas desvalidas que buscan melloras na súa vida porque teñen detrás a eiva da pobreza e tamén a eiva de persecucións e da falta de liberdade nos seus países. Haberá que regular a inmigración, pero sempre dende o respecto básico e esencial á vida. O inmigrante non é un perigo, é alguén que achega riqueza á construción social do país". Con esta contundencia expresouse esta mañá o novo secretario xeral e voceiro da Conferencia Episcopal Española (CEE), o sacerdote José María Gil Tamayo, fillo dun estremeño que emigrou a Alemaña tras a terrible posguerra civil para mellorar a vida da súa familia.

Gil Tamayo compareceu por primeira vez esta mañá para dar conta dos acordos da asemblea episcopal de outono. Fíxoo, para empezar, cun toque de humor. "Non" comparecemos "ante vostedes. Comparécese ante o xuíz. Eu aparezo ante vostedes, así que non tomen isto en clave de angustia senón de responsabilidade,".

Despois de resumir o acordado polos bispos ao longo desta semana, incluída a súa elección, o voceiro someteuse a preguntas cuxas respostas non se saíron do catón episcopal. Se se esperaba tal cousa tras a saída do anterior voceiro, Juan Antonio Martínez Camino, moi dado a xerar polémicas coas súas declaracións, a primeira proba non deixa dúbida. Gil Tamayo volveu proclamar que "o aborto non é un dereito, senón a eliminación dun ser humano"; que a materia de relixión católica en todas as escolas, "académicas e avaliables, é un dereito dos pais que está no concordado" entre España e o Estado vaticano", e que a Igrexa romana en España "non" vive do Estado", senón que recibe o que os católicos asignan marcando unha equis na súa declaración da renda.

"Os pactos obsérvanse", dixo como ampliación do seu argumento a favor da materia de relixión nas escolas. A tese episcopal é que a lei educativa promovida polo PP, a LOMCE, non satisfai todas as súas aspiracións. "A lei pódese arranxar máis tarde con decretos. Trátase dun dereito fundamental, non só dun pacto", remachou. Os bispos esixen que a relixión e a moral católica se ensine en todas as escolas e que teña o mesmo rango académico que as matemáticas, por exemplo; polo tanto, que sexa curricular, avaliable e contando para a obtención de bolsas. Trátase dunha materia impartida por profesores pagados polo Estado -700 millóns de euros cada ano--, pero seleccionados polos bispos para cada curso escolar.

Para informar dos presupostos da Conferencia Episcopal e das dioceses para o próximo ano, o voceiro fíxose acompañar polo vicesecretario para Asuntos Económicos da CEE, Fernando Jiménez Barriocanal. En 2014 prevé uns ingresos semellantes ao anterior, 247,9 millóns, a través do que adoita chamar "asignación tributaria", é dicir, o que os católicos piden que se destine á súa confesión poñendo unha equis para a casa da Igrexa católica no IRPF. En realidade, é un financiamento directo a que a Lei de Presupostos Xerais do Estado destina cada exercicio ao clero e culto católico. Os católicos non pagan nin un euro máis de impostos que o resto dos españois, sexan ateos, xudeus, protestantes, musulmáns, budistas ou testemuñas de Jehová. Os prelados insisten, non obstante, que non reciben nada do Estado. En 2014 destinarán nada menos que 4,8 a xustificar ese mecanismo de financiamento mediante varias campañas publicitarias.

No pasado, durante o primeiro Goberno de Felipe González, intentouse poñer en marcha, logo de pacto cos bispos, o que entón se chamou "o imposto relixioso", que fracasou, á espera de que a Conferencia Episcopal e o Estado buscasen un mecanismo para arbitrar o pactado nos Acordos de 1979, é dicir, o compromiso da Igrexa romana en España de chegar a autofinanciarse un día. O modelo actual, en cambio, acordouse como definitivo en 2007, cun chamado "troco de notas" entre o Nuncio do Vaticano e o ministro de Asuntos Exteriores do Executivo de Rodríguez Zapatero, cun incremento da asignación do 37% e unha compensación polo IVE que dende entón paga esta Igrexa. Foi entón cando se suprimiu o compromiso de autofinanciarse. O resumo é que a afirmación de que a Igrexa católica "non" vive do Estado" é unha verdade que mente. É o Estado quen renuncia a unha parte dos seus ingresos en favor desa confesión, sen que os fieis poñan nada do seu peto no IRPF.

Tamén se lle preguntou a Gil Tamayo sobre o libro 'Cásate e sé submisa", editado polo arcebispado de Granada. Non o leu, pero cre que non se pode xulgar só polo título. "Teño a impresión de que é o que está a acontecer. Temos que pasar da entradilla ao corpo da noticia", engadiu. Pero foi contundente: "A submisión non se corresponde coa doutrina social da Igrexa. San Pablo fálanos que a nosa vocación é a liberdade, non a obediencia cega. A obediencia cristiá non é cuartelera".