É evidente que a solución a este problema non é a actual, consistente en retelos, ingresalos nun centro de internamento temporal, devolvelos ao seu país ou liberar a aqueles aos que foi imposible pescudar a súa procedencia no prazo fixado pola lei porque nin a facilitan nin portan documentos que o certifique, espallándoos polo territorio nacional segundo cotas insondables e consentindo que se gañen a vida con prácticas ilegais que ademais prexudican aos comerciantes que teñen licenza e pagan impostos.

En paralelo, algúns medios de comunicación, influenciados por determinadas oenegués e amables colectivos, sementan de buenismo a opinión pública para converter aos cidadáns en verdugos dun sistema político e económico que tachan de criminal, e en vítimas dese sistema aos subsaharianos.

Esta política xera diversas reaccións, sendo a máis perigosa a que aumenta o racismo e a xenofobia dos máis débiles e menos preparados, que constatan diferentes pesos e medidas dos poderes públicos entre eles e os que chaman despectivamente «negros». E para comprobar o que digo basta con falar en pobos e barrios con membros de oficios menesterosos e as súas familias, ou constatar os votos que colleitan cada día as formacións xenófobas europeas de vello e novo cuño.

¿Hai outra política posible? Talvez unha entre a UE e os países de procedencia que leve flexibilizar os fluxos legais, implicalos no control fronteirizo, cumprir as leis -endurecidas se é mester-, perseguir ás mafias que se lucran con esta nova trata de negros (e tamén de brancas), e fixar a poboación no seu terreo mediante políticas internacionais transparentes e controladas que aceleren o desenvolvemento económico, social e político dos países que son celeiro para esas organizacións criminais.