Inmigración e naufraxio, que grande ten que ser o cemiterio?

(07/10/2013)

Inmigración e naufraxio, que grande ten que ser o cemiterio?


Nin Berlusconi, nin Monti, nin Letta. Ningunha solución para Lampedusa, unha cuarta parte de Formentera. Nunha embarcación de 20 metros de eslora e 4,5 de manga amoreáronse ata 500 persoas.

Félix Solera Yáñez /Feitos de Hoxe/ Actualizado 5 outubro 2013


Que grande ten que ser o cemiterio da miña illa? Así titulou a alcaldesa de Lampedusa a carta que o febreiro pasado fixo chegar ás autoridades da Unión Europea. Ata hoxe non recibiu ningunha resposta gobernamental, pero o que non deixaron de chegar son os corpos inertes de persoas que foxen, soñan ou simplemente queren comer todos os días (ver en Feitos de Hoxe,  O naufraxio de Lampedusa, o escándalo de desprezo que indigna a Francisco).

Ás veces, sorpréndenos o número como neste último caso, outras as pantallas nos mostran os corpos sen vida de nenos abrazados polas súas nais, estas coa mirada perdida aínda non saben que pasou e que pasará. O mundo ten as súas fisuras e os que vemos pola tele estes dramas cada vez estamos máis afeitos, lamentámonos mentres lemos, pero o vórtice do día a día fai que pronto nos esquecemos.

Persoas que deixan o que coñeceron toda a súa vida, levando os aforros e esperanzas da súa familia, para viaxar cara a un lugar incerto, cara a un futuro incerto. As mafias xa se encargan de mostrar as magnificencias da vida en Europa por se alguén dubida no último minuto.

Eses mesmos membros das mafias que fan saltar os pasaxeiros a varios centos de metros da costa aínda sendo conscientes de que non saben nadar e están abocados a unha morte segura. O traballo está feito e o diñeiro no peto, o resto non importa.

Os máis afortunados chegarán ao vello continente, a Europa botada de menos e entón Que lles espera entón? A maioría serán recrutadas de novo por outras mafias cos mesmos escrúpulos que as anteriores e poñeraos na rúa co único fin de enriquecer alguén.

Corpos desperdigados na area da praia que o mar devolve porque non lle pertencen, nadar para morrer na beira, a só unhas bafaradas de aire máis. Morrer vendo a costa coa que soñaches, tan preto e tan lonxe, a antítese do que vai buscar unha vida mellor e o que encontra por resposta é a morte.

Mentres, na folla seguinte do xornal se fala das cifras astronómicas que varios delincuentes roubaron aos contribuíntes grazas aos seus postos de influencia nos poderes do estado. O suficiente diñeiro como para dar de comer estes mortos durante gran parte da súa vida. O suficiente diñeiro como para curar as feridas da desolación antes de que se produzan.

Preocupámonos por unha boa educación, un bo traballo, unha boa sanidade pública, en definitiva unha boa vida e non nos decatamos que para ter todo iso o primeiro que necesitamos é a vida, a vida que queda no camiño. É curioso ver os especialistas en animais que intentar educar as persoas para que sexan conscientes do ámbito no que viven os seus animais. Non todos poden vivir no noso lugar habitual de residencia porque están adaptados a outras latitudes diferentes. Pero dános igual se un ser humano do corazón de África chega a unha cidade estrepitosa de Europa, fraguada de asfalto e formigón, movida polo estrondo da multitude que se amontoa en todas direccións.


Este deambular pola terra recorda a típica reportaxe da 2 nos que millares de Ñus atravesan o río Mara en busca da herba fresca. Chámenme frívolo, pero ser humanos e en teoría cada vez máis racionais non evitou que deixemos de ser animais.

- Inmigración e naufraxio. A alcaldesa de Lampedusa, Giusi Nicolini, explicou o drama. "Acenderon un lume a bordo porque non tiñan cobertura e os móbiles non funcionaban. Deste modo, remataron todos na auga e ao parecer algúns pesqueiros pasaron e seguiron o seu camiño sen axudalos, contou. Máis de 100 mortos e 200 desaparecidos no naufraxio. Os equipos de emerxencia terían encontrado ata un centenar de corpos, entre eles numerosas mulleres e nenos, no interior do casco do barco.