Pero non sempre foi así. Tras as Segunda Guerra Mundial, cando o Reino Unido precisaba de máis man de obra, case 200.000 xamaicanos chegaron de golpe a un país onde practicamente non había xente de cor. Notting Hill foi unha das barriadas ocupadas polos caribeños e os enfrontamentos coa policía e a poboación branca non tardaron en ocupar as portadas dos xornais. Era un barrio rough (termo inglés para describir un lugar duro, inhóspito), afirma o emigrante galego José Neto. Notting Hill era basicamente territorio comanche.

Os galegos, seres capaces de mutar ante as desavinzas da vida, foron xunto cos portugueses a seguinte comunidade estranxeira en desfacer as maletas en Portobello. De feito, moitos dos negocios que hoxe rexentan os nosos paisanos eran antes cafés ou perruquerías jamaicanas. Galegos e caribeños chegaron a unha especie de acordo de convivencia. Aos poucos os galegos gañaron peso no barrio, grazas en parte ao instituto español, onde segundo o profesor Xaime Varela «a principios dos 90 polo menos un 85 % do alumnado eran fillos de galegos».

Portobello é coñecido hoxe como Little Galicia. Restaurantes, bares de copas, lavanderías, hoteis, tendas gourmet, perruquerías... o número de negocios rexentado por galegos é sorprendente. A nova onda de inmigración pon á capital inglesa á fronte das cidades estranxeiras máis poboadas de Galicia. Antonio, vicepresidente do Centro Galego durante 12 anos, resúmeo nunha frase: «Aquí, en Portobello, fálase galego».