Un 43 % dos españois expulsarían aos inmigrantes parados de longa duración

(31/10/2012)

Un 43 % dos españois expulsarían aos inmigrantes parados de longa duración

A percepción do estranxeiro como un «excedente indesexable» aumenta, a pesar de que a situación dos inmigrantes é moito menos vantaxosa en salario, emprego e prestacións

Autor:

Antonio Paniagua/a voz  

Data

Cobran moito menos, sofren o dobre de paro , os desafiuzamentos cébanse con eles e empezan a concitar o receo dos españois. Malos tempos para ser inmigrante en España. Un 43% dos cidadáns expulsarían aos traballadores estranxeiros que engrosan as filas do paro de longa duración, fronte ao 39 % que pensaban deste xeito en 2007, ao comezo da crise.

Segundo os expertos da Organización Internacional das Migracións (OIM), non se pode falar dunha «explosión de racismo», pero si que se está potenciando a idea de que os inmigrantes supoñen «un excedente indesexable» do que conviría desprenderse.

Á luz do informe Impactos da crise sobre a poboación inmigrante, a deterioración da situación económica está a facer aflorar un discurso que converte aos traballadores foráneos en sospeitosos. Un 81% bota a culpa aos estranxeiros da baixada de salarios, unha opinión que en 2000 compartía unha porcentaxe moito máis reducida (47%). Por riba, un 73% deportaría aos que cometesen un delito de calquera índole.

Non é certo que se estea producindo un retorno importante de estranxeiros aos seus países de orixe. Por agora, os que volven á súa terra constitúen unha proporción ridícula, do 1,4%. Non se esqueza que en España viven 6,7 millóns de inmigrantes, se se inclúen os que adquiriron a nacionalidade española, os romaneses e búlgaros, cuxos países pertencen á UE. Os que satisfixeron a «síndrome de Ulises» cifráronse en 91.305 en 2011, o que en termos porcentuais é unha cantidade exigua. ¿Pode ir a máis o fenómeno? É difícil predicilo, pero a curto prazo Walter Actis, do colectivo Ioé, prevé un empeoramento. Aínda así, é probable que algúns latinoamericanos que se marchan do país non vaian á súa patria, senón que emigren de novo a Brasil ou Arxentina, que rexistran un alto crecemento económico, ou se despracen a Estados comunitarios con mellores oportunidades se posúen a nacionalidade española. «A sociedade e as institucións non poden dar as costas a un 14,3% da poboación», que rube ao 21,4% se se conta só ás persoas de idades entre 15 e 64 anos.

A tese de que a mellor solución ao desemprego é expulsar ao inmigrante é unha «fantasía», di a OIM. En termos absolutos, en 2011, cando aínda non se chegou ao 25% de desemprego, o exército de parados autóctonos era de 3,34 millóns, mentres que o de estranxeiros sumaba 1,27 millóns de persoas.

Brecha salarial

Os españois rexeitan ao estranxeiro sen recursos porque compiten por prestacións e empregos menguantes. Pero a situación dos inmigrantes non é nin moito menos vantaxosa. Polo momento, o desemprego entre a poboación inmigrante duplicaba a de autóctonos en 2011, cun 39,1% de parados fronte ao 18,4% rexistrado entre os oriúndos. A brecha salarial aumentou. Se o salario medio dos españois apenas creceu entre 2006 e 2010 (0,8%), o dos foráneos caeu de forma abrupta (10,6%).

E iso que en máis da metade dos casos, os ingresos dun inmigrante non superan o salario mínimo interprofesional (642 euros en 2012 ao mes).

Se os españois están a ser golpeados moi duramente, os estranxeiros están case noqueados. A taxa de pobreza nos fogares dos vindos de fóra escala ao 31%, moi por encima da poboación autóctona (12%).

O peor é que a economía mergullada campa ás súas anchas. Moitos dos que se quedaron en paro áchanse á intemperie: o 53% deles carecen de afiliación á Seguridade Social.

Os que padecen de modo máis acusado a arremetida do paro son os africanos, cunha taxa de desemprego do 49,3%. Eles son os máis vulnerables, dado que presentan a maior proporción de fogares nos que todos os seus membros non traballan.

O afundimento da economía está a reservar ao traballador de fóra un emprego indefinido, pero de baixa calidade, é dicir, descontinuo e con xornada parcial. Este último tipo afecta sobre todo ás mulleres, que ante a pésima conxuntura, lanzáronse a buscar traballo. Nin sequera a regularización de empregadas do fogar para que coticen á Seguridade Social deu os froitos apetecidos. A OIM carece de datos, pero se ten a «percepción de que foi un éxito parcial, ou un fracaso parcial», en palabras de Actis.

O factor que iguala a españois e estranxeiros é o desemprego xuvenil, «o ámbito en que mellor se produciu a integración», dixo con sarcasmo Walter Actis. Así, o paro era do 46% entre os mozos españois e do 49% entre os inmigrantes.

Ante esta situación, o fluxo migratorio cara a España detívose.

Segundo a organización, a chegada de pateras, aínda sendo dramática, é «anecdótica».