retornar a... vimianzo «En casa sempre estivemos orgullosos de ser galegos»

(02/07/2012)

retornar a... vimianzo «En casa sempre estivemos orgullosos de ser galegos»

O presidente do ABC de Corcubión celebrou o 90.º aniversario da entidade arxentina cunha viaxe pola terra dos seus pais

Autor:

marta valiña

Localidade:

carballo / a voz

Data

Carlos xunto á antiga escola de Pasarela, construída nos corenta coas achegas dos emigrantes en Arxentina. j. m. casal

Carlos Ameijeiras Miñones xamais esquecerá a primeira vez que coñeceu Galicia. Tiña once anos e para el, asegura, «aquela viaxe foi unha aventura de neno». O pequeno Carlos e a súa irmá Silvia acompañaban aos seus pais nun emocionante periplo cuxo obxectivo era acabar coa intensa morriña que sufrían desde facía 17 anos, cando, a finais dos corenta, tomaron a decisión de deixar aos seus alén do Atlántico e instalarse, como tantos miles de compatriotas, en Arxentina. «Eles, como outros moitos emigrantes tiveron que partir en busca de fortuna, non lles quedaba máis remedio», reflexiona Carlos, incapaz de deixar de emocionarse ao pensar no «enorme sacrificio» que supuxo para os seus pais afastarse da familia, que deixaron nas pequenas aldeas vimiancesas de Xora (Treos) e Torelo (Salto).

«Por iso volveron connosco no 66, cando eu tiña once anos e Silvia nove, porque para eles era insostible emocionalmente seguir lonxe de Galicia», explica o presidente, desde o 2007, da Asociación Benéfico Cultural (ABC) do Partido de Corcubión, unha das institucións máis representativas da emigración galega en Buenos Aires.

A volta a casa, recorda, supuxo unha odisea de 19 días a bordo do Monte Umbe, un dos buques da mítica naviera Aznar, metade cargueiro, metade barco de pasaxeiros. «Para un neno de once anos aquela viaxe foi unha auténtica festa, aínda que para os meus pais debeu de ser unha tortura», di Carlos entre risos.

«A miña irmá e eu descubrimos un mundo novo e compartimos as emocións dos meus pais», engade Carlos, que aínda se emociona cando recorda a primeira vez que viu aos seus avós. «Estaban a nos esperar no porto de Vigo e aquilo foi un mar de bágoas», conta.

Durante seis meses, entre maio e decembro de 1966, Carlos e a súa familia residiron en Torelo, unha aldea que nada tiña que ver co Buenos Aires cosmopolita que o neno deixara atrás. «A Galicia que eu me atopei era máis parecida á que os meus pais deixaran cando emigraron. Era unha Galicia sen parques eólicos, con mulleres vestidas de loito eterno, con palleiros en cada casa, un lugar no que as colleitas se facían de forma comunitaria, na que todos os veciños eran parte da familia na que recentemente chegaban os primeiros televisores en branco e negro», recorda.

Unha Galicia, asegura, na que foi inmensamente feliz e na que cos seus curmáns Carlos mellorou o galego que hoxe fala á perfección co característico doce acento arxentino. «Os meus pais sempre falaron galego en casa e eu aprendino de forma natural. Xamais tiveron vergoña das súas orixes, ao contrario, en casa sempre estivemos orgullosos de ser galegos», asegura Carlos, que estes días volveu a Galicia (é a súa cuarta visita) para celebrar o 90.º aniversario do ABC de Corcubión e participar no pleno do Consello dás Comunidades Galegas.

«Esta Galicia non ten nada que ver coa que eu vin por primeira vez en 1966 e é un orgullo comprobar o moito que avanzou, o ben que está e que aínda recordan con cariño aos que tiveron que buscarse a vida na emigración», di emocionado Carlos, que non pode reprimir a dor cando recorda, de novo, o moito que sufriron os seus pais cando tras seis meses en Vimianzo partiron de novo para Buenos Aires. «Deixar Galicia foi terrible e aínda hoxe podo escoitar os prantos dos meus avós cando nos subimos ao coche que nos levou ao porto de Vigo», di apenado.