Concelleiro en Amersfoort «Teño a cabeza en Holanda e o corazón en Galicia»

(12/03/2012)

Concelleiro en Amersfoort «Teño a cabeza en Holanda e o corazón en Galicia»

Autor:

marta valiña

Localidade:

carballo / a voz

Data

Fixo unha viaxe lóstrego para participar no congreso socialista de Santiago porque, segundo explica, encántalle «achegar e coller ideas», e, ao mesmo tempo, gozar de Oza (Carballo) e Leiloio (Malpica), dous lugares dos que fala con entusiasmo, nos que pasou «veráns fantásticos» cando era neno e nos que agora goza en vacacións. A Ramón Smits Álvarez, holandés de nacemento e residencia, pero galego por vía materna e «de corazón», cústalle explicar, e non precisamente porque lle falte vocabulario, o forte sentimento que lle provoca volver a Galicia. Intenta describilo e tras pensalo durante uns instantes resúmeo dunha forma moi visual: «Cada vez que veño sinto burbullas no estómago». Igual que os namorados.

Ramón, que se defende moito mellor en galego -«galego rural, aprendido non palleiro», di con simpatía- que en castelán, confesa que non aprendeu as linguas da súa nai ata os seis anos. «Pensaba que eran os nenos de España os que tiñan que aprender holandés», recorda. Todo mudou o día que o pequeno Ramón  queixouse de que non tiña amigos en Galicia. «Miña nai díxome que tiña que falar coma eles para que poidéramos xogar, así que aprendín rápido», explica.

Desde entón, di, contaba impaciente os días que lle faltaban para regresar a España. «Viña encantado e non era para menos, porque nós viviamos non centro do país, onde non hai praia, así que vir a Galicia significaba ir recoller berberechos á praia de Baldaio. Para un neno era unha aventura enorme meter as mans na area e coller vos berberechos que despois metiamos na pota e comiamos. Iso para un neno coma min era o máximo», di entusiasmado.

De pequeno, conta, repartía os veráns entre a casa materna de Vilar de Uz, na parroquia carballesa de Oza, onde gozaba «coas vacas e con todos os animais e ata recollendo estercol», e Leiloio, onde vivían os seus tíos. A súa vinculación con Malpica foi sempre tan estreita que ata elixiu a igrexa de San Xulián para a súa voda relixiosa, e na parroquia malpicá, onde de neno «ía correndo a tocar as campás», conserva aínda moitísimos amigos. Unha cuadrilla grande na que sempre foi coñecido como Philips. «Si, como os televisores», di ríndose. «Miña nai traballaba nesa compañía e eu levaba sempre camisetas coa marca, así que os rapaces dá aldea empezáronme a chamar así. Nunca me molestou, ao contrario, encantábame», asegura.

Igual que lle gustaba «ir de festa en festa, correr por Razo e polo monte Neme, subir ao tractor ou facer expedicións ata Malpica para coller xeo para a festa dá Tilla». Gozaba en Galicia, recorda, dunha liberdade impensable na súa Amersfoort natal. «Cando viña a Carballo os rapaces podiamos estar na rúa ata as doce dá noite sen ningún problema, ou ir as barracas do San Xoán sós, pero iso en Holanda era imposible. Alí se un policía vía un neno só na rúa o primeiro que facía era levalo ao cuartel e chamar aos seus pais», conta.

Cos pés na terra, Ramón recoñece que «Holanda e Galicia son lugares moi diferentes» e advirte que «nos dous lugares hai fallos». Así que el, di, optou por «coller o mellor dás dúas terras», así que non lle importa sentirse dividido. «Teño a cabeza en Holanda e o corazón en Galicia», asegura. E lévao ben. Moi ben.