noiés nomeado galego do ano en Cataluña «Sempre atopei galegos en Cataluña: ¡o bo abunda!»

(08/02/2012)

Noiés nomeado galego do ano en Cataluña «Sempre atopei galegos en Cataluña: ¡o bo abunda!»

Eugenio Videla emigrou con 21 anos e agora, xa xubilado, foi premiado na súa terra adoptiva

Autor:

JAVIER ROMEU

Localidade:

Noia / LA VOZ

Data

 

              Videla asegura que sempre leva a Noia presente no seu corazón.

Noia é a súa patria moza. A vila que o viu nacer e crecer nunha época de miseria como foi a posguerra. Eugenio Videla (Noia, 1924) é agora un empresario de éxito en Cataluña. Un emprendedor feito a si mesmo que creou con «sangue, suor e bágoas» un grupo de empresas que legou aos seus fillos despois de décadas de traballo e coa complicidade da súa muller, María de los Ángeles, outra noiesa coa que se embarcou nesa aventura, moitas veces amarga, que é a emigración. O Foro dá Terra Galega premioulle hai uns días como empresario galego do ano en Cataluña, algo que, asegura, «non esperaba».

 

-Vostede, aínda que leva moitos anos vivindo en Barcelona, desde os 23, ¿recorda como era a Noia de entón?

-Era totalmente diferente, pero como en todos os pobos de España. Pense que se saíu dunha guerra que fixera moito dano, non había medios, había fame? Todo era gris?

 

-¿Cal era a realidade entón para un mozo da súa idade con aspiracións na vida?

-As perspectivas eran malas, non había futuro, ou polo menos era a sensación que tiñamos. De todos os xeitos, a mocidade fai que saques forzas de onde sexa para tirar cara adiante: eu intentaba buscar sempre unha peseta, vendía café nas romarías, ía á montaña con peixe? Para min, todo era bo con tal de traballar e sacar algo.

 

-Agora que está xubilado, ¿visita con máis frecuencia a súa terra?

-Sempre fun, pero é certo que ao estar xubilado dispoño de máis tempo para buscar calquera escusa que me permita ir uns días. Sobre todo gózoa a través dos amigos, da súa xente, do seu carácter? Pense que todo viviu unha transformación tremenda, pero o que sempre perdura é iso, a xente. Por sorte, a Noia que eu deixei non ten nada que ver coa de agora. Pero non só visito Noia, hai anos que o primeiro fin de semana de agosto pásoo en Cambados, na festa do Albariño, e desde fai máis de 13 acompaño ao meu fillo Juan José nunha ruta do Camiño de Santiago, loxicamente, eu en autocar, pero iso permitiume coñecer case toda Galicia e gozar dos mil e un recunchos incribles que ten a miña terra.

 

-¿Quedan moitos amigos da infancia ou a mocidade cos que gozar do tempo libre cando visita Noia?

-Da infancia xa van quedando poucos. Os anos vannos pasando factura, pero sigo tendo moitos amigos en Noia que fun cultivando durante toda a miña vida. Aínda así, agora, da miña quinta xa quedan poucos, a maioría son máis novas.

 

-E da emigración a Cataluña, ¿foi moita a xente da comarca noiesa que emigrou?

-Como lle comentei, eran anos moi duros e se alguén que emigraba (non só a Cataluña, senón a calquera parte) conseguía saír adiante, acababa traéndose a familiares e amigos a probar sorte. Sempre atopei galegos en Cataluña: ¡o bo abunda!

 

-¿Que reputación teñen os galegos que emigraron a Cataluña?

-Eu creo que nos apreciaban moito. Téñennos por xente honrada, responsable e sobre todo, traballadora.

 

-E o premio que recibiu este ano, ¿colleulle por sorpresa cando se decatou?

-Home, pois si, a verdade, non mo esperaba porque hai moitos paisanos merecedores deste recoñecemento.

 

-¿Emocionouse durante a gala? ¿Que sensacións tivo durante o acto?

-Si, si que me emocionei e non son persoa de demostralo. Pero o ambiente, as felicitacións, o cariño da xente, o vídeo da miña vida. Realmente quedei contentísimo. Eu non son un gran orador, polo que prefiro non dar discursos. Tan só agradecín ese momento que me estaban brindando. Asegúrolle que non poderei esquecelo.

 

-De vostede pode dicirse que empezou desde abaixo e que foi prosperando ata chegar a ser o seu propio xefe... Supoño que iso non foi fácil.

-¡E tanto! Como adoita ou adoitaba dicirse: sangue, suor e bágoas. Pense que despois dunha guerra, ninguén o tiña fácil, pero eu son dos que cre que ante a adversidade un ha de sobreporse, e bo, paso a paso as cousas foron saíndo, e botando a vista atrás, creo que non me podo queixar. Neste camiño axudoume moito a miña muller, María de los Ángeles, ou Angelita, como todos a chamamos. Unha noiesa de ollos verdes que sen ela esta ruta non fose posible. Débolle moito a Cataluña, xa que eu fun alí a facer as miñas Américas e a xente acolleume e tratoume como a un máis. Isto é algo que tampouco se pode esquecer.

 

-Hoxe os seus fillos seguen os seus pasos xestionando a empresa que fundou, isto será para vostede un orgullo

-Si, verdadeiramente é un orgullo. Hai pais que se equivocan en darlles longas aos fillos. Pensan que son imprescindibles. Pero hai que desengañarse, aos fillos cando son merecedores hai que darlles poderes para desenvolverse por si mesmos. Eu tiven moita sorte, xa que os meus fillos se puxeron á fronte e a empresa seguiu crecendo. Moitos dixéronme: «Galego, que sorte tiveches», e si, en efecto tiven moita sorte, eu construín a primeira planta e os fillos acabaron o edificio. Certo é que me consultan as cousas e eu doulles a miña opinión, pero sempre nun clima de gran respecto e confianza.

 

-¿Pensou en regresar ao seu Noia natal para instalarse definitivamente?

-Difícil, pois o máis grande que me deu a vida, a miña familia, en maiúsculas, téñoa aposentada en Cataluña. Pero a Noia, a miña terra, lévoa sempre no meu corazón.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta