MANUEL FIGUEROA RODRÍGUEZ «Liechtenstein é un paraíso»

(27/12/2011)

MANUEL FIGUEROA RODRÍGUEZ «Liechtenstein é un paraíso»

Presidente do centro español Santiago Apóstolo do Principado.

Autor:

s. garrido

Localidade:

carballo / a voz

Data 27/12/2011

O Principado de Liechtenstein está non corazón de Europa, pola beira do río Rin, entre móntesvos austríacos e suízos (moi preto de Zúric). É un lugar pequeno e fermoso, de postal, nevado lestes días (e moitos máis). Dun tamaño un pouco inferior a Carballo ou Vimianzo, con 36.000 habitantes, e un equipo de fútbol ao que sempre lle toca perder contra España non que xoga un rapaz con raíces de Dumbría.

Liechtenstein é ademais unha pequena parroquia dá Costa da Morte, un descoñecido reduto europeo dá emigración galega. Dúas 336 españois que residen alí (sobre todo entre Vaduz, a capital, e Schaan), máis do 90 % son galegos. E a inmensa maioría, procedentes dá Costa da Morte e vos concellos dúas seu contorna. Manuel Figueroa, de Ozón-Muxía, con casa en Cee, preside ou Centro Español Santiago Apóstolo dende 1999, vinte anos despois dá creación.

-¿Que opina diso que din de Liechtenstein, que é un paraíso fiscal?

-Non lle sei, eu desas cousas non entendo nada. Ou que se sei é que Liechtenstein é un paraíso, así, sen máis. Iso se ou podo dicir. É un lugar non que se vive ben, que ten impostos baixos, moi tranquilo, onde non hai barullo, non que abonda a tranquilidade e a orde, con xente seria e se cadra algo fría, igual ca ou tempo. Eu non podo dicir outra cousa que aquí estase moi ben. Pero non é Eldorado que algúns vendían. Non hai tanto ouro como se dicía hai tempo. E xa levo moitos anos: 32 ou vindeiro 2 de febreiro.

-Nos primeiros anos, non sería moi doado poñer este remite nas cartas...

-Lembro que daquela, naqueles primeiros anos, pensaba que, para ser un sitio tan pequeno, tiña moitas letras e a maioría consoantes. E aprendemos todos copiándoas pouco a pouco, uns dúas outros.

-¿Chegoulles a crise?

-Algo notar. Se que se ve algo de paro, pero moi pouco. Anda polo 2,5 %. Aos galegos creo que non aféctanos.

-¿Pásalles como en Suíza, onde vos galegos teñen moi boa fama?

-Se, é así. Representamos só ou 1 % dá poboación do Principado, pero somos coñecidos e \ fama de traballadores e obedientes. Sempre foi así. Cando eu cheguei xa estaban miña irmá e meu cuñado. Entón seriamos uns 800 ou 900. Cos anos, fomos a menos.

 

-¿E non hai substitución?

-Non, marcha de volta moita xente que xa anda cerca dúas 60 anos, as pensións son boas. Hai xente nova que quere vir, pero isto xa non é coma antes. Moitos non axústanse. As dificultades son maiores, piden ou idioma alemán. Eu recibo ás veces chamadas de xente que pregunta que pode facer para vir, pero xa lles explico ou que hai, que non é nada doado. Mantémonos vos que estamos, aínda que se hai algúns postos, máis na construción que nas fábricas. Eu sempre estiven nelas, nunha de enlatado.

-¿E hai algún que marcha para aí a buscar a vida sen nada organizado? En Suíza pasa.

-Ou feito de que chamen e pregunten se hai choio xa é de por se unha novidade. Antes non pasaba, iso dá idea do mal que están as cousas. E, se, aparece de vez en cando algún algo desbandado, que pasa un mes mirando, pero non adáptase ou non atopa. Vos empresarios xa non esperan agora pola man de obra coma antes.

-¿Mantéñense vos vínculos con Galicia?.

-Se, eses non se perden nunca. Coas xuntanzas non centro, as festas, as viaxes que fan regularmente tres taxistas de Muxía, que veñen moito con paquetes dous familiares. Fan unhas rutas de 2.000 quilómetros que eu tantas veces teño percorrido.

-¿Teñen algún tipo de relación co príncipe, por certo?

-Só ou acto de recepción que fai ou día de Ano Novo, ou as felicitacións que manda.

 

 

¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta