• Laura Gardós Velo, directora de Anos Despois.

• "A mestura de culturas permite que vivamos saltando os nosos popios límites".

• "Recoñezo en Carlos Velo unha herdanza enorme.

• "O resultado final de Anos Despois foi moi satisfactorio".

• "Unha película sen espectadores non vale para nada"

Anos despois é o primeiro proxecto cinematográfico de Laura Gardós Velo. A súa estrea na clausura do Festival Internacional de Cine de Ourense obtivo aplausos entre a crítica e o público e conseguiu validarse como digna sucesora do seu avó, Carlos Velo. Precisamente a historia ten que ver con esa traxectoria persoal da directora e do seu avó ao ter que marchar ao exilio tras a Guerra Civil. Non obstante, Gardós Velo demostra que non é unha película máis sobre a guerra e tampouco unha mitificación do exilio.

Anos despois presentouse no OUFF de 2010 e agora regresa para clausurar o Festival. Esta filiación é unha obriga ou unha buscada referencia?

É verdade que existe unha importante vinculación con Ourense. Presentouse aquí e comezou a traballarse no proxecto dende aquí. Concorren ademais circunstancias que se reflicten na película e por suposto a cidade e as súas institucións son un importante punto de apoio. Quero dicir que tamén México xoga outro papel fundamental, non en van rodouse entre México, Ourense e Cartelle, pobo natal de Carlos Velo.

Ten a sensación de que a Guerra Civil e o exilio son recorrentes na cinematografía española?

No meu caso hai un principio detonante que ten que ver coa guerra e logo co exilio. Inflúe a situación para contar a historia e para decidir o camiño das personaxes, pero é unha circunstancia máis porque na película suceden moitas outras cousas e moitas historias paralelas.

A que intención responde a película? Cal é a intencionalidade do argumento?

Ten diferentes lecturas. Por un lado, hai unha identificación co sentimento de arraigamento, co exilio e coa mestura cultural; e un trasfondo onde aparecen historias persoais decisivas.

Quen nace na emigración ou vive a diáspora ten diluída a súa identidade?

A mestura enriquece sempre. As distintas culturas provocan que vivamos saltando os nosos propios límites e se produza unha constante liberación de prexuízos e se borren as mentalidades reducionistas.

Esta mestura da que son froito moitos emigrantes e descendentes de emigrantes galegos está suficientemente analizada?

Non teño os coñecementos necesarios para facer unha radiografía do exilio en Galicia pero, no caso da película, esta circunstancia é un referente. É só para ficcionar unha historia que se me ocorre en Galicia.

Anos Despois é o proxecto audiovisual máis ambicioso do ano en Galicia. É esta unha responsabilidade asumible?

Teño absolutamente claro o nivel que alcanzou. Valoro especialmente o esforzo de todas as autoridades galegas e mexicanas. E non cabe dúbida que foi un proxecto complicado pero certamente interesante e moi estimulante.

Recoñécese na obra creada?

Foi un traballo de moita xente e moi comprometida, non é só o traballo do director. O resultado foi moi satisfactorio.

Se tiña poucos retos, no seu caso está un engadido, ser neta do cineasta Carlos Velo?

É algo estimulante, belo. Recoñezo unha herdanza enorme. Ademais, hai unha liña familiar e afectiva, non é que me converta na súa depositaria pero sempre é un apoio, hai un trasfondo e isto é unha fortuna.

Quén debería ver a película?

Un filme para todo o público. Eu quero que así sexa. É como un abano que pode espertar fibras en toda a xente. Falamos de separacións humanas, de reencontros e de viaxes por senllas distintas.

Un grande aplauso é a mellor recompensa?

É o que un espera. Trátase de comunicar algo e é a satisfacción máis grande. Unha película sen espectadores non serve para nada.