Un feirante africano no improvisado posto de bocadillos instalado onte xunto ao parque Rosalía.

Talla, Papamuru e Musa, de Senegal, e Habibi, de Marrocos, son catro das decenas de vendedores ilegais que estes días despregan a súa mercancía no «top manta» do San Froilán. Aínda que o goteo de manteros é continuo desde o domingo, moitos chegaron á cidade onte pola mañá. Co tempo xusto para coñecer as poucas rúas nas que o Concello non prohibiu este ano a venda non autorizada, e facerse cun oco na beirarrúa para colocar a saba na que ofrecen carteiras, bolsos, colares ou cintos, entre outros. «Uns vimos en autobús e algúns teñen coche», relatou un comerciante de Costa do Marfil, que explicou que en feiral lucense hai tamén un bo número de manteros de Gambia e de Mali.

Desde Oviedo ou Valencia

O resto do ano viven noutros puntos da península, como Oviedo, Xixón, Valencia ou Alacante, pero no verán percorren moitas festas de Galicia. Ribadeo, Foz, Rianxo, A Pobra do Caramiñal, Lalín ou Muxía son algunhas delas, como indicou Talla. «Este ano non ter traballo, moita xente pero moita crise, pouca compra», lamentou outro mantero. «O día que gaño 20 euros é bo porque como e ceo. Os días que gaño por baixo de 15 son malos, porque non chega nin para comer», relatou o senegalés Papamuru, de 28 anos, a quen en España chaman Paco. Revelou que os manteros adoitan gañar «limpos» unha media de entre 20 e 30 euros ao día. «Os bolsos custan 15, 20, 18 euros..., pero para nós queda unha parte pequena», contou.

«¡Senón, a durmir na rúa!»

O aloxamento quedou para última hora. «Nos hostais e nas fondas non hai sitio, e o alcalde non nos deixa pór a tenda de campaña aquí á beira, no parque, así que... ¡se atopamos ben, e se non hai, a durmir na rúa!», engadiu o marfileño, que resaltou que a súa maior preocupación era outra. «Aquí o primeiro problema son os papeis. Eu levo máis de cinco anos en España e non mos dan porque non teño traballo e non teño traballo porque non teño papeis», explicou, mentres varios compañeiros asentían porque, segundo contaron despois, están na mesma situación.

A comida é outro inconveniente, xa que as mulleres africanas que outros anos montaban improvisados «restaurantes» non atoparon locais. «Somos musulmáns, non podemos comer porco», comentou o mantero marfileño mentres daba conta dun bocadillo de tenreira e bebía un café de Touba, típico de Senegal, nun posto ambulante que outro vendedor improvisou a media mañá na esquina entre Xeneral Tella e Pascual Veiga, xunto ao parque Rosalía. «Un bocadillo na mañá, outro na noite, outro na tarde... ¡Isto só non nos vale! ¡Quero arroz, quero carne de vaca...!», finalizou.

Moitos levan anos sen ver aos fillos que quedaron nos seus países

A pesar da súa mocidade, case todos teñen entre 20 e 30 anos, a maioría dos manteros que están estes días en Lugo teñen familia propia nos seus países de orixe. «Moitos levamos anos sen ver ás nosas mulleres nin aos nosos fillos porque como non temos papeis non podemos saír de España para ir velos», sinalou Mamadou, de Senegal. Tamén é o caso de Musa, senegalés de 27 anos. «Levo nove anos en España e este é o meu primeiro San Froilán. Antes traballaba na construción, colocando baldosas, pero me quedei no paro. Teño permiso de residencia», conta o mozo, que ten en en o seu país ao seu pai, á súa nai, á súa muller e ao seu fillo de ano e medio. «Como teño papeis puiden volver a casa fai algo máis de dous anos», chanceou.