Emigración

A mobilidade xeográfica das novas xeracións, ben preparadas profesionalmente e que dominan o inglés, é unha bendición máis que unha condena cando as cousas van ben polo mundo adiante. Podiamos facernos a ilusión de que a emigración, forzosa e cargada de penurias durante séculos, deixaba paso a unha nova forma de saír a buscarse a vida, máis xusta, equilibrada e voluntaria, na que algúns decidían ensanchar os límites do seu universo profesional. Que un recentemente licenciado galego poida atopar traballo como investigador nun laboratorio de Baviera sitúanos no reverso da emigración que só unhas décadas antes puideron protagonizar os seus pais, que se foron a Alemaña a apertar porcas nunha cadea de produción e a durmir hacinados en pisos compartidos.

Pero a crise fai aflorar a realidade máis crúa. Decenas de mozos galegos, con formación superior ou co graduado escolar, seguen marchando cada semana empuxados pola falta de oportunidades no lugar no que creceron. E o peor é que teñen bastantes posibilidades de que en Londres, en Madrid ou en Berna espérelles un traballo precario e mal pagado polo que agora, ademais, deben competir cos parados que antes os países receptores non tiñan.

A falta de expectativas agrava o declive demográfico de Galicia. Márchanse os mozos -se teñen sorte, o máis probable é que non regresen máis que de vacacións-, pero ademais estannos abandonando moitos estranxeiros que viñeran a buscar aquí o que non atopaban no seu país. A emigración case sempre é o síntoma dunha enfermidade grave.