O Consello Europeo dá un paso atrás na política migratoria ao limitar o acordo de Schengen

O Consello Europeo dá un paso atrás na política migratoria ao limitar o acordo de Schengen

27/06/2011

O Consello Europeo celebrado a pasada semana decidiu limitar a aplicación da liberdade de circulación das persoas, regulada no acordos de Schengen, nos casos en que se produza unha excepcional afluencia de inmigrantes cara a algún dos países membros. Os Vinte e sete aceptaban así a iniciativa coa que Sarkozy e Berlusconi conseguiron resolver a tensión entre os seus países ante as revoltas en Tunisia e Libia. Trátase dunha vitoria propagandística de ambos contra un adversario que non existe: os tunisianos e os libios que chegaron naquela ocasión non eran inmigrantes, senón refuxiados a quen Europa pechou ignominiosamente a porta.
Aínda que faltan por concretar detalles relevantes, como determinar se a decisión de suspender o acordo corresponde só aos Estados ou debe participar, ademais, algunha instancia común, o acordo do Consello Europeo supón un grave retroceso dun dos maiores avances da Unión. Pouco importa que os xefes de Estado e de Goberno fixesen un cínico eloxio de Schengen e que asegurasen que o mecanismo de suspensión aprobado sería excepcional e transitorio. O retroceso atópase nos orzamentos desde os que adoptaron a iniciativa francoitaliana, en implícita contradición con algúns principios que rexen a construción da Europa unida.

O acordo debilita a solidariedade entre os Vinte e sete, posto que, na práctica, a suspensión da liberdade de circulación só pode ser decidida polos Estados veciños do socio europeo que se enfronte ao suposto dunha chegada masiva de inmigrantes. Por excepcional e transitoria que sexa a suspensión, abre a porta a unha renacionalización da política migratoria da Unión, posto que cada país, en especial os que dispón de fronteiras exteriores, corre o risco de ter que comporllas por si só en caso de producirse a hipotética chegada masiva de estranxeiros.

O Consello Europeo avalou o fondo da proposta de Sarkozy e Berlusconi, que non trataba de resolver problemas ligados á inmigración, senón seguir pospoñendo un pronunciamiento inequívoco da Unión sobre o dereito de refuxio e asilo. Cando estalaron as revoltas de Tunisia e Libia, os Vinte e sete non estiveron á altura do que sucedía. Agora, os xefes de Estado e de Goberno avalaron a posición de Sarkozy e Berlusconi, que trataron de transferir as súas responsabilidades á Unión e de ocultar un erro con outro.