Bruxelas apoia o bloqueo de Francia aos inmigrantes tunisianos

(19/04/2011)

Bruxelas apoia o bloqueo de Francia aos inmigrantes tunisianos

O Executivo europeo confía en que Francia e Italia cheguen a un acordo sobre o destino dos norteafricanos. A comisaria Cecilia Malsmtrom acepta que Francia poida pechar a fronteira «temporalmente» alegando razóns de orde pública

ENRIQUE SERBETO / CORRESPONDENTE EN BRUXELAS
Día 19/04/2011

A Comisión Europea non é capaz de resolver a pequena liorta entre Francia e Italia polos 20.000 emigrantes tunisianos sen papeis que Roma quere enviar a Francia para que se disolvan entre a masa de compatriotas que viven nese país e que Francia se empeña en non aceptar. Ante un problema que requiriría dunha toma de posición forte por parte do executivo comunitario que interprete as regras do espazo Schengen, a comisaria de Interior, Cecilia Malmstrom, prefire deixar que o problema arránxese nunha reunión que os dous países concernidos van manter o día 27 en París. O feito de que onte dese por boas as explicacións do peche da fronteira durante o fin de semana non contribúe a resolver as cousas.

O feito de que a Comisión dea validez tanto á concesión masiva dese permiso de residencia temporal por parte de Italia como a decisión de Francia de pechar algúns pasos fronteirizos durante o fin de semana non axuda moito a evitar a confrontación entre dúas dos países fundadores da UE ao redor dun dos dereitos fundamentais.

Fontes da Comisión Europea dixeron onte á noite que, a pesar das últimas declaracións incendiarias do ministro italiano de Asuntos Exteriores, Franco Frattini, «os indicios que temos permítennos pensar que os dous países van resolver de forma bilateral estas diferenzas» póndose de acordo en que facer cos tunisianos. Frattini dixera que «se as cousas seguen así non haberá máis remedio que aforrar tempo recoñecendo simplemente que cambiamos de idea sobre a libre circulación de persoas, que é un dos elementos esenciais da Unión».

Malmstron manifestouse onte de forma compracente coa posición do Goberno francés que lle enviou unha carta na que lle informou de forma «satisfactoria», segundo ela, das razóns polas que durante o fin de semana pechara determinados pasos fronteirizos con Italia «de forma temporal e por razóns de orde pública», seguindo as excepcións previstas no Tratado de Schengen.

Os dous países atópanse sometidos a unha crecente presión interna co fenómeno da inmigración en plena efervescencia populista en toda Europa. Italia outorgou aos inmigrantes sen papeis unha documentación que certifica que lles concedeu unha residencia provisional de seis meses en Italia e para que Francia non poida alegar que necesitan o seu pasaporte tunisiano ao entrar no país, deulles un caderno pequeno ao que bautizou como «documento de viaxe» (en francés tamén) para cumprir ao pé da letra o que di o Tratado.

Con todo «ese documento non é suficiente», segundo recoñece a Comisión, que recorda que tamén son esixibles medios económicos de subsistencia, unha dirección concreta e a garantía de que regresarán ao seu país ao termo de seis meses.

A viaxe do presidente da Comisión, José Manuel Barroso, a Tunisia a semana pasada non logrou tampouco os efectos esperados e o responsable do executivo comunitario regresou a Bruxelas cun paquete de promesas ás novas autoridades tunisianas, pero ningún compromiso directo nin sobre a repatriación deste continxente nin sobre a firma dun tratado de readmisión para o futuro. Por agora, Italia logrou que Tunisia acepte que lle sexan devoltos diariamente un centenar de emigrantes sen papeis, pero esa cantidade apenas alcanza para ocuparse dos que seguen chegando a lugares como Lampedusa, o que é claramente insuficiente para resolver o problema dos 20.000 que xa están en Italia. Barroso prometeu a Italia axudas para restablecer o sector turístico nesta minúscula illa do Mediterráneo, un magro resultado para a xestión deste espiñento problema.

Aínda que algúns expertos sinalan que, tendo en conta a evolución da situación política no norte de África, os problemas non farían máis que empezar, outros sinalan que a comparación co que sucedeu en 2006 en Canarias revela que as dimensións daquela crise foron moito maiores e con todo, non tivo un efecto significativo.