GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

A historia de Paramos en primeira persoa

(12/01/2011)

A historia de Paramos en primeira persoa

Autor:
Soledad Antón soledad.anton@lavoz.es
Data de publicación:
12/1/2011

Foi un bo amigo o que me recomendou hai uns días a lectura deste libro que, escrito por Fina Fernández, non pode atoparse en ningunha librería. «É unha xoia», díxome o recomendador, que engadiu que inclúe un traballo de campo que para si quixesen moitos autores consagrados. E tiña razón.

Fina fai un percorrido polas experiencias vitais dos seus conveciños de Pairamos, a parroquia máis pequena de Tui, centrado na emigración. Tomouse a molestia de visitar casa por casa -«en todas houbo un emigrante», asegura- e de escoitar de boca dos seus protagonistas ou, no seu caso, dos seus descendentes, historias ben persoais da diáspora, sempre cunha gran carga de morriña.

Así coñecín as penas e alegrías do avó Juan, que alá polos anos 20 traballaba de sol a sol nas plantacións de azucre de Cuba, onde era tratado como escravo. «Nunca conseguin gañar ou suficiente para poder volver con honra», lamentábase.

Ou as de Laudelina, á que lle tremían as pernas aquela mañá de 1939 que subiu ao tren camiño de Lisboa para, logo, embarcarse rumbo a Brasil, onde a esperaba Alfonso, ao que case non coñecía e co que se casou por poder.

Ou as de José, que un día de primavera de 1950 (apenas cumprira os 15) meteu a pouca roupa que tiña nunha maleta prestada, e cruzou o Atlántico rumbo a Venezuela, onde non coñecía a ninguén e onde viviu experiencias extraordinariamente duras. Asegura que, co paso dos anos, entendeu a frase da súa valedor: «A vivir aprender vivindo».

Ou as de Carmiña, a nena emigrante (Arxentina, 1956), Manuel e Pepita (Brasil, 1954 e Alemaña, 1962), Eladio e Rosa (Brasil, 1958), Evaristo (Alemaña, 1961), Celina, José e Vita (Alemaña, 1963), Ramón e Olivia (Francia, 1964), Esteban e Amable, Venancio e Lola, Conchita, Tomás, Juan, Jovita...

O máis curioso é que detrás de tan concienzudo traballo está unha comisión de festas (a de Pairamos, claro), que quixo ir moitos pasos máis aló do típico programa de bailes e actuacións varias. Non é a primeira vez que Fina Fernández escribiu un libro con ese motivo. Xa recibiu un encargo parecido no 2002. Entón centrouse en cuestións territoriais, paisaxísticas, monumentais... Tanto naquela ocasión como nesta presidía a comisión de festas Arturo González, o seu marido.

Como xa se sabe, onde hai confianza..., así é que lle deron seis meses para facer o traballo de campo (e o outro) e nin un día máis. As fotografías facilitáronas os propios protagonistas, en tanto as ilustracións son cousa de Xosé Antón Pedrido e Iris González. Visto (e lido) o que foron capaces de facer con catro duros e unha dedicación sen límites, chego á sabida conclusión de que estamos rodeados de xente valiosa e anónima. Se non a vemos é porque non sabemos mirar. Menos mal que hai persoas como Fina Fernández que están dispostos a descubrírnola.

Para mostra, o botón de onte. O pintor e publicista inauguraba mostra -«intemporal», segundo dixo- na primeira planta do Concello. Poucas veces a antesala da alcaldía quedou tan pequena como nesta ocasión. Alí estaban Elena Español, Baley, Cuqui Varela, Antonio Abad, Montes, Barreiro, Jose Luis Pereira, Pedro Solveira..., e, por suposto, Carmen Salinero, culpable do retorno á figuración do pintor e que foi a encargada de presentar o acto.

Sincera como ela soa empezou afirmando que de arte entendía máis ben pouco tirando a nada, que o seu é a bioloxía (sección árbores, flores e froitas), pero que do que si entendía é de sentimentos, e que Álex é capaz de reflectilos como ninguén na súa obra.

Contou que foi precisamente un traballo sobre camelias (a especialidade e a debilidade de Carmen) o que propiciou que se coñecesen hai catro anos. «Nunca me pasou, pero ante as flores sobre lenzo de Álex sentía o mesmo que ante a planta en vivo», dixo.

Reparte Álex o seu día entre estudo e estudo (o de publicidade pola mañá, o de pintura pola tarde). Di que 24 horas dan para moito. Sobre todo se un se levanta cada día ás 5.30 da madrugada -«é que son o encargado de pór as rúas», chancea-, e non se deita antes da unha.

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas