Así vive o meu papá inmigrante

Así vive o meu papá inmigrante

Ourense subvenciona un programa de reencontro familiar que reúne a traballadores senegaleses cos seus fillos

CRISTINA HUETE - Ourense - 22/07/2010

Aicha rehúye a mirada e parapeta a timidez tras un espléndido mechón de trenzas. Acaba de chegar a Ourense desde Dakar, a súa cidade natal, para convivir co seu pai, Ibrahima Diouf, durante dous meses de verán. Cando Diouf -agora presidente da asociación senegalesa en Ourense- abandonou a capital de Senegal para gañarse a vida na emigración, ela tiña 6 anos. Vai cumprir 15. Víronse, brevemente, en 2006, 2007 e 2009.

Xunto á adolescente, a súa irmá pequena, de oito anos, e outros 13 nenos senegaleses menores de 16 anos veranean en Ourense nunha estancia subvencionada polo Concello que puxo en marcha un programa de reencontro familiar. Unha iniciativa encamiñada a paliar a consecuencia da crise que impide aos pais viaxar este ano ao seu país para atoparse cos seus. "Estar con eles, falar con eles, educalos...", enumera Diouf as alegrías da paternidade que lacera a emigración. "Estámolos educando desde o locutorio; é moi duro", sostén o proxenitor.

A comunidade senegalesa en Ourense, preto de 200 persoas das máis de 1.500 distribuídas polas cidades galegas, está integrada basicamente por homes. As mulleres quedan no país de orixe ao coidado dos nenos mentres eles comparten vivenda en grupos de familiares e envían a casa o 80% dun salario que, coa crise, se evapora.

Reunir á familia no país de destino é difícil porque, aínda que van conseguindo papeis, a maioría non dispón da nómina e cotización á Seguridade Social que esixe a lei para permitir a reagrupación familiar. Aínda así, non hai demasiados queixumes. "Queixámonos moito menos que os españois porque a relixión axúdanos a soportar as dificultades", xustifican os pais o seu estoicismo, asombrados aínda do nivel de vida do primeiro mundo.

Pero Diouf aclara as cousas. "A xente crese que quenes emigramos vivimos en Senegal na miseria". Nada máis lonxe. "Quenes emigran son os que teñen diñeiro: as pasaxes do caiuco e do avión son moi caros", puntualiza o portavoz da comunidade senegalesa.

Diouf, contable en Senegal, é barrendeiro en Ourense, empregado na UTE contratada polo Concello. Antes foi feirante, caixeiro nun supermercado e empregado nunha tenda de todo a 100. "Traballamos duro e agora iso poden velo os nosos fillos". Porque en Senegal tamén hai unha idea distorsionada. "Crense que aquí vivimos como reis".

Para os nenos, o destino dos seus pais é o futuro. "Dicímoslles: se queres saír de aí tes que estudar moito. Todos queren saír de Senegal e agora os nosos fillos teñen a ocasión de descubrir como traballamos aquí e que o diñeiro que enviamos costa moito gañalo". Aínda así, España segue sendo a terra prometida.

A pequena de Diouf aplicouse este curso. "Estou estudando moi ben porque quero ir aí", repetíalle alén do teléfono os últimos meses, mentres se organizaba a viaxe. Agora corretea feliz pola contorna das Burgas, onde a comunidade senegalesa ten a súa asociación, co resto dos pequenos que gozan do programa municipal. "Os nenos son os primeiros afectados por esta separación tan difícil para todos", recoñecen os pais convencidos de que, cando se acabe esta estancia estival de achegamento quedarán coa idea fixa de regresar.

A comunidade senegalesa en Ourense felicítase agora da súa iniciativa, pioneira en España, de pedir ao Concello esta axuda. "Vimos que había programas de convivencia de familias ourensás con nenos saharauís e rusos e decidimos pedir a axuda para poder convivir nós cos nosos", sinalan.

Non é fácil. Diouf fai unha confidencia. "Contoume un dos pais que o seu fillo de 12 anos non o recoñeceu cando foi a esperalo ao aeroporto. Esta era a primeira vez en oito anos que se vían e o neno non o identificou; o pai aínda está moi afectado". Coa alegría do reencontro apenas estreada, os pais pensan xa no momento fatal da separación. "Vai ser moi difícil para todos", laméntanse mentres botan contas e despexan o futuro: "Os nenos van querer regresar porque, con crises e todo, vívese moi ben aquí".

Os senegaleses fan do estoicismo virtude. Mentres a comunidade saharauí en Ourense alerta de que a crise empúxaos nesta terra a un novo baleiro ("aquí non hai traballo para nós", denunciaban esta semana), Ibrahima planta o mellor dos seus sorrisos, mira de esguello ás súas nenas e conclúe: "Eu creo que os españois quéixanse un pouco de vicio". El, que educa aos seus fillos con mensaxes reiteradas a través da liña impersonal dun teléfono, teno claro. "Aquí vívese moi ben, a pesar da crise, e estes dous meses imos compartir toda esta riqueza cos nenos", comenta o portavoz dos senegaleses ourensáns, mentres os pequenos pensan só en tirarse como tolos á piscina.