GALEGO | ESPAÑOL

PORTAL DA INMIGRACION NOS CONCELLOS DE GALICIA
ObxectivosIntegraciónFerramentas
-LexislaciónOrganismos-

O cineasta da morriña

(26/04/2010)

O cineasta da morriña
Armando Hermida rodou películas contra a imaxe de miseria que tiña Galicia
PAULA BOUZAS - Santiago - 25/04/2010

"Cando eu me morra tirarano ao lixo". Na década dos anos noventa, o emigrante ourensán Armando Hermida Luaces entregou en Arxentina todo o material das súas catro películas ao historiador Manuel González. Con case 90 anos só puxo un requisito: que a súa conservación estivese asegurada. 


"Para ver as súas películas, os emigrantes ían con panos, a chorar"

"Recolleu o último escintileo da Galicia dos cincuenta, sen rastro do ladrillo"
Por aquela época, o historiador preparaba a súa tese sobre cine e emigración. viaxara por toda Suramérica para documentarse e nunha revista do Centro Galego de Bos Aires atopou unha referencia a Hermida. González tirou do fío e conseguiu reunirse con este emigrante que se fixo rico comerciando con cacao e que gravou varios filmes de exaltación costumista en Galicia para "mellorar a imaxe" da súa terra en Arxentina. "As súas películas teñen un gran valor etnográfico e cultural, aparece o último escintileo da Galicia dos cincuenta, sen rastro do ladrillo que invadiu os pobos unha década despois", explica González.

Pasados dous anos do encontro con Hermida, os filmes do ourensán atravesaron o Atlántico nunha valija diplomática da Xunta e consérvanse desde entón no Centro Galego de Artes dá Imaxe, CGAI. Neles aparecen os escritores Otero Pedrayo ou Álvaro Cunqueiro na Feira do Viño do Ribeiro en Ribadavia. Tamén labores tradicionais como a malla, paisaxes como o canón do Sil, a catedral de Santiago ou vilas como Monforte ou Pontedeume. Consideraba que en Arxentina falar de Galicia era sinónimo de fame e miseria. En 1952 comprou unha cámara Bolex de 16 milímetros que utilizaba durante as súas viaxes e decidiu mostrar en Bos Aires os mellores monumentos e paisaxes galegas.

"Hermida non quería estar no parnaso do audiovisual, facer unha obra mestra ou converterse nun galego ilustre", explica Manuel González. O historiador sinala que este emigrante "non era un cinéfilo", só un empresario do cacao que actuaba como o seu "propio mecenas", sen facer negocio porque co recadado non cubría nin os gastos. O ourensán creou a compañía Hermifilms para producir as súas películas. A pesar de que a crítica arxentina puntuou con dúas estrelas sobre cinco a Alma Galega (1966), a cinta foi un éxito entre a comunidade emigrante en Bos Aires: "Ían con panos para ver a película, a chorar. Moitos levaban 30 ou 40 anos sen ver Galicia e puideron contemplala en pantalla grande e en cor", comenta González. Hermida, que se encargaba das tarefas de guión, produción, fotografía e dirección, tamén estivo detrás de Galicia ao día (1959) narrada polo recoñecido actor galego na emigración Fernando Igrexas, Tacholas, e Desde Irún a Tui.

O propio Hermida afirmaba que nacera en Ribadavia. Con todo, a partida de nacemento do Concello de Leiro (Ourense) indica que veu ao mundo o 21 de xullo de 1909 na parroquia de Lebosende, en pleno corazón do Ribeiro. O fillo de Marcelina e Serafín criouse en Ribadavia e traballou como canteiro antes de cruzar o charco con 20 anos para buscarse a vida en Bos Aires. De mozo ascendeu a encargado dun almacén de cacao grazas ao deseño dun cartel promocional que disparou as vendas da empresa. Aseguraba que o seu xefe "non tiña nin idea". O ourensán fixo fortuna e fundou o seu propio negocio de importación e exportación, Hermicao.

Este emigrante sempre fora un amante da música e fundou a súa propia discográfica, Hermifono, coa que creou un grupo estable, ao estilo Motown, que gravaba baixo supostos nomees de diferentes bandas de música galega folclórica. A pesar do éxito entre os emigrantes de Hermifilms, as súas películas recibiron críticas moi duras entre a prensa do exilio por mostrar unha visión utópica, sen rastro do franquismo ou da miseria que obrigou a moitos a abandonar Galicia. González comenta que esas críticas son lexítimas e comprensibles pero que hoxe en día hai que xulgar a Hermida desde outra perspectiva.

Entre 1900 e 1960 estímase que un millón de galegos probaron sorte en terras americanas. Entre algunhas sociedades galegas na emigración e asociacións en Galicia estableceuse o chamado cine de correspondencia. A ambos os dous lados do Atlántico gravábanse imaxes da vida cotiá para mostrarllo a familiares e veciños. González explica que este é un fenómeno practicamente único e que non ten constancia de que se deu noutros países de tradición migratoria. Hermida faleceu en 1997 en Bos Aires. O emigrante (1969) foi a súa última película, inacabada porque xa se sentía "maior". González sinala: "As escolas creadas por indianos, o teatro galego en América... é un mundo descoñecido para o gran público, cheo de tópicos. Un museo da emigración podería reconciliar aos cidadáns con este tema".

 

 

Novas e Actualidade


Titulares
Histórico


 ACTIVIDADES

Marzo 2024
LMMeXVSD
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
       



 AREA DE TÉCNICOS

 Usuario:
 Contrasinal:
 

 
¿Olvidou o seu contrasinal? | Alta

OBXECTIVOS | INTEGRACIÓN | FERRAMENTAS | LEXISLACIÓN | ORGANISMOS | NOVAS | CONTACTO

(c) 2009 FEGAMP, Federación Galega de Municipios e Provincias :: Texto legal
FEGAMPinmigracion@fegamp.es
Xunta de Galicia

Desarrolo: AVA Soluciones Tecnológicas