Burocracia contra inmigración

(08/02/2010)

Burocracia contra inmigración
Expertos en políticas migratorias critican a lexislación española actual
ANNA-MARIA HOLLAIN - Madrid - 06/02/2010

Entrar legalmente en España como inmigrante é moi difícil debido á burocracia, ao que hai que unir un sistema de inmigración que non ten previstas as necesidades do mercado e que se caracteriza por unha xestión baseada en consideracións a curto prazo, cando o fenómeno da inmigración ten consecuencias a medio e longo prazo, destacaron expertos o pasado mércores en Madrid, durante un seminario sobre políticas migratorias.

"Este debate, ata a data en España, caracterizouse, sobre todo, pola súa superficialidad e simpleza", afirmou o catedrático de Sociología Joaquín Arango durante o encontro, organizado pola Fundación Ramón Areces. Arango denunciou que o Estado é "débil" para regular e dar forma aos fluxos migratorios e subliñou que, desde a entrada en vigor da primeira lei de estranxeiría en 1985, a situación pódese definir como un binomio de "mercados salvaxes e Estado débil".

Pero ademais hai unha falta de relación entre a realidade migratoria e a política de inmigración española, como destacou o catedrático de Economía Juan José Desbastado. "Chegamos a ter 668.000 [inmigrantes] en períodos, onde, se cadra, as cotas eran de 30.000 persoas", indicou. Desbastado engadiu que "sen os inmigrantes" España non experimentase o auxe económico dos últimos dez anos. O catedrático explicou como o descenso do número de mozos nados ao redor de 1985-86, xunto á baixada dos tipos de interese reais tras a introdución do euro, levaron a unha elevada demanda de man de obra barata nos ámbitos da construción e os servizos. Unha necesidade que a poboación activa nacional non podía satisfacer e que fixo que España se convertese no segundo país do mundo tras Estados Unidos en canto a inmigrantes recibidos. De feito, hoxe en día, España, cun 12%, ten máis poboación inmigrante que Alemaña, cun 9%, país este último con moitos máis anos de experiencia recibindo a traballadores estranxeiros, entre eles aos mesmos españois.

Desbastado propuxo, ademais, que se implante un depósito en diñeiro inicial que o traballador inmigrante entregue á empresa receptora. Algo parecido a un aluguer. Trátase de incentivar a temporalidade da estancia, xa que, segundo o estudioso, son "os mellores os que se van, o cal é unha descapitalización humana dos países de orixe". A lexislación vixente, con todo, "non permite invitar aos mellores", subliñou Desbastado, quen ademais bota en falta propostas para abrir institucións tan pechadas como a Universidade española a investigadores estranxeiros.

E hai quen cren que a discusión que xurdiu recentemente en España pouco ten que ver coa realidade. "Se cadra, o debate sobre se se empadroan irregulares tiña máis sentido cando os fluxos de entrada eran de 600.000 persoas, pero non agora, cando o saldo migratorio é practicamente nulo", comentou sobre o actual balbordo mediático o Director Xeral de Inmigración da Comunidade de Madrid, Pablo Gómez-Tavira, quen sostivo que existe un consenso bastante estendido entre as comunidades autónomas e o Goberno español en todo o referido a medidas de integración. "Todos os plans e todas as políticas tenden a ir cara á normalización. Normalización, que significa? Non cremos servizos específicos para os inmigrantes, senón que fagamos posible que se integren nos servizos normalizados para toda a cidadanía". Ademais, Gómez-Tavira ofreceu unha descrición do "non-modelo" español, grazas ao cal os inmigrantes en España, independentemente do seu status, poden acceder a servizos públicos como a atención médica ou a educación. Noutros países como Alemaña, os inmigrantes irregulares viven nun limbo legal. Non se poden empadroar -acabarían rexistrados como ilegais e serían expulsados do país- e, polo tanto, tampouco teñen dereitos establecidos, como ocorre en España.